Algarve

ALGARVE

Onze eerste stop in Portugal is vlak over de grens van Spanje naar Portugal bij het plaatsje Campo Maior. We kwamen terecht op een kleine camping van het Nederlandse echtpaar Joris en Solange. De camping heeft plaats voor 24 campers en bestaat nu 13 jaar. Een soort “ik vertrek” situatie dachten wij. We werden hartelijk ontvangen door Joris. Overigens Solange hebben we nooit gezien. Waarschijnlijk is ze weer gevlucht naar Nederland. We kregen van Joris een map met bezienswaardigheden in de omgevingen vooral ook de campingregels mee. Op de camping moeten we zuinig omgaan met water en we mogen geen WC-papier door het toilet spoelen. Ook niet in onze eigen chemisch toilet in de camper gebruiken. Later begrijpen we wel waarom dat niet mag.

We staan op een mooi plekje en besluiten een paar dagen te blijven. Op de fiets bezoeken we het witte vestingstadje Campo Maior met 8300 inwoners. De helft van de inwoners werkt in de grote koffie branderij van de beroemde Delta Caffe. In 1961 richtte de succesvolle zakenman Rui Nabeiro deze koffiebranderij op en groeide uit tot een gigantische onderneming met 24 bedrijven over de hele wereld. Hij werd uitgeroepen tot de beste ondernemer van Portugal. Omdat hij zeer regelmatig naar Argentinie en Brazilie reisde om zijn groene koffiebonen in te kopen, kwam hij ook in contact met voetbalclubs. Zo nam hij menig maal jonge, goed spelende jongens mee naar Campo Maior. Midden in het stadje staat nu een enorm stadion, wat gebouwd is omdat de plaatselijke voetbalclub Campomaiorense enkele jaren profvoetbal in de Super Liga speelde.

Toen we terug fietsten langs de camping zagen we een lange pijp uit de camping komen die vuil water loosde in een greppel langs de weg. We snappen nu ook waarom we geen WC-papier mochten gebruiken……

Portugezen zijn geduldige mensen. Op de snelweg van Elvas naar Evora kwamen we voor een tolpoortje te staan. Nu hebben we een tol-badge op het voorruit zodat de poortjes automatisch open gaan. Hier in Portugal dus niet. We trokken een kaartje en bij het verlaten van de weg moesten we betalen. Een automaat met een rap pratende Portugees vertelde wat me moesten doen. Er vormde zich al gauw een lange rij auto’s achter ons, maar niemand toeterde of werd boos. Toen ik uiteindelijk in de automaat gilde of hij ook Engels sprak zei hij “Yes, push de green button”. Dat deden we en de slagboom ging open. We hebben niets betaald……

We kwamen aan in Beja ( de J spreek je uit als G ) waar we met nog twee Nederlanders de stadscamping op reden. Een kale troosteloze boel naast een bouwput. Er stonden wat oude caravans waar de bouwvakkers in bivakkeerden. We zijn wel 3 keer verkast omdat we geen TV-ontvangst hadden. Tot op vandaag nog steeds niet. We zitten te zuidelijk.

Ondertussen zitten we in Luz. Ongeveer het zuidelijkste puntje van Portugal. Vandaag komen de Chica’s aan in Silves hier 40 km vandaan. Hein blijft hier op een mooie grote camping staan en ik sluit me morgen bij de Chica’s aan.